BARBARA FALENDER

Barbara Falender (1947, Wrocław) to polska rzeźbiarka, fotografka, performerka. Ukończyła studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Jerzego Jarnuszkiewicza.

 

Wielokrotnie odcinała się od feminizmu rozumianego jako zespół praktyk politycznych, ale jej prace są znaczącym głosem w artystycznych wypowiedziach twórczyń XX wieku, czerpiących właśnie z kobiecego doświadczenia i perspektywy. Jej postrzeganie erotyki i miłości nigdy nie było wartościujące czy wykluczające. Jest pionierką w ukazaniu męskiego pełnego aktu.

 

Barbara Falender stanowi ikoniczny wręcz przykład artystki działającej pod wpływem uniesienia, impulsu, który konsekwentnie przez lata przenosiła w sferę sztuki. Emocje wynikające z jej życia osobistego, seksu, miłości, narodzin dzieci czy śmierci bliskich znajdowały odzwierciedlenie w kolejnych rzeźbach. W jej przypadku oddzielenie życia od twórczości jest praktycznie niemożliwe: wszystkie elementy przeplatają się i wynikają z siebie wzajemnie. Jednak niektóre z nich powtarzają się na przestrzeni lat. To fascynacja ludzka cielesnością, eksponowanie erupcji pożądania i seksualnego spełnienia, zdziwienie otaczającą rzeczywistością oraz badanie procesów znikania.[1]

 

W swojej twórczości łączy eksperymenty nad aktem kobiecym i męskim okresu rewolucji seksualnej z wielką tradycją klasyczną sięgającą antyku. Jest mistrzynią zmysłowej i idealistycznej rzeźby w najtrudniejszym i najcenniejszym materiale – w marmurze.[2]

 

[1] Zofia Rojek, Ciało. O sztuce Barbary Falender, tekst w katalogu do wystawy w Galeria Opera w Warszawie, 2020, str. 11
[2] Prof. Paweł Leszkowicz, Przez dotyk, tekst kuratorski w katalogu do wystawy w CSK w Lublinie, 2023, str. 13.

ALEKSANDRA KARPOWICZ

Aleksandra Karpowicz to nagradzana artystka, która tworzy przede wszystkim w medium wideo, fotografii i performance. Urodzona w komunistycznej Polsce, obecnie mieszka i pracuje w Londynie. Jej działalność artystyczna opiera się na przeprowadzanych przez nią badaniach krytycznych i osobistych doświadczeniach życiowych.

 

W swojej sztuce porusza tematy związane z ciałem, psychologią, seksualnością i tożsamością. Pokazuje, jak wyrażamy te aspekty ludzkiej natury, oraz jak są one tłumione w naszym społeczeństwie i polityce.

 

W swoich pracach artystka uwieczniła ponad 600 osób reprezentujących różne środowiska, płci, orientacje seksualne i wiek. Uważa swoją sztukę za formę przekazu, która daje poczucie sprawczości jej oraz społeczności, z którymi współpracuje.

 

Najnowsze prace Aleksandrowicz to seria filmów badających fizyczność i seksualność człowieka, wyzwolenie ciała i tożsamości, które osiągają punkt kulminacyjny w koncepcji Nowej Tożsamości Człowieka.

LIA DOSTLIEVA

Lia Dostlieva (1984, Donieck, Ukraina) to artystka, antropolożka kultury i eseistka z dyplomem z antropologii kulturowej. Jej działalność artystyczna i badawcza obejmuje problematykę traumy zbiorowej, dekolonizacyjne opowieści widziane przez pryzmat wielogatunkowych powiązań oraz sprawczość i widoczność grup narażonych na wykluczenie.

 

Dostlieva brała udział w Pawilonie Narodowym Ukrainy na 60. Biennale w Wenecji. Prezentowała swoje prace w Kunstinstituut Melly (Rotterdam, Holandia), Muzeum Kolumba (Kolonia, Niemcy), Muzeum Ludwiga (Budapeszt, Węgry), Narodowej Galerii Sztuki (Wilno, Litwa), Muzeum Fotografii i Multimediów w Tbilisi (Tbilisi, Sakartwelo), Narodowym Muzeum Sztuk Pięknych (Biszkek, Kirgistan), Łotewskim Narodowym Muzeum Sztuki (Ryga, Łotwa) i innych.

 

Projekty kuratorskie: 10 Triennale Młodej Sztuki Polskiej (Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Polska, 2023), Rekonstrukcja Pamięci (DOX, Praga, Czechy, 2017; IZOLYATSIA, Kijów, Ukraina, 2016). Stypendystka CEC ArtsLink International Fellow 2024, rezydentka Akademii Jan van Eyck (Maastricht, Holandia) w latach 2022/23, stypendystka Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń, Austria) w 2019 roku. Pisze również dla czasopism e-flux Journal, Eurozine, Kajet Journal, Blok Magazine i innych.

IDA KARKOSZKA

Ida Karkoszka (1985) dorastała w środowisku artystycznym, ale jej wczesne zainteresowania koncentrowały się wokół nauk przyrodniczych. Widziała siebie nie tyle w sztuce, co w weterynarii lub chirurgii – zawodach, które w rzeczywisty sposób wpływają na życie ludzi lub zwierząt. Ostatecznie ukończyła Wydział Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni prof. Antoniego Janusza Pastwy. Jej wczesne zainteresowania miały decydujący wpływ na późniejsze artystyczne wybory inspirowane cielesnością. To właśnie ciało stało się faktycznym i kluczowym tematem jej prac. Ponadto, jej wczesne doświadczenia zdeterminowały jej postrzeganie roli artysty w świecie. Widzi siebie jako publiczną mówczynię, która walczy z niesprawiedliwością i dąży do tego, by poprzez sztukę zmieniać destrukcyjne postawy i praktyki.

 

Twórczość Karkoszki zakorzeniona jest w europejskiej tradycji sztuki reprezentacyjnej. Jej rzeźby, przywołujące sylwetki zwierząt, są świadectwem walki z masowymi zjawiskami na styku władzy i systemowej przemocy, skupiając uwagę przede wszystkim na niewinnych ofiarach. Karkoszka, uznawana za orędowniczkę i sojuszniczkę zwierząt, często przeciwstawia się bestialstwu usankcjonowanym normami kulturowymi. Jej dzieła były wystawiane m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, a także w Studio Cannaregio w Wenecji i Centrum Marka Rothko w Daugavpils. Prace artystki zdobią kolekcje British Museum oraz prywatne zbiory.

 

Ida Karkoszka w swojej sztuce dramatycznie zwraca uwagę na niewłaściwe traktowanie zwierząt. Artystka odważnie przeciąga rzeźbę konia na szlaku do Morskiego Oka, symbolicznie sprzeciwiając się wykorzystaniu zwierząt w turystyce. Jej działania obejmują publiczne zbiórki futer i tworzenie dwumetrowej statuy lisa z prawdziwych skór, co jest wyrazem protestu przeciwko przemysłowi futrzarskiemu. Karkoszka krytycznie podchodzi do konsumpcjonizmu, co manifestuje poprzez tworzenie rzeźby owiec z metkami modowych marek, zwracając uwagę na zanieczyszczenie środowiska. Swoje dzieła eksponuje w miejscach dotkniętych zniszczeniem, wzywając do zmian w ochronie naszej planety.

IZA JAGIEŁŁO

Izabella Jagiełło (1973, Warszawa) obecnie mieszka i tworzy w Madrycie. Jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a swoje artystyczne wykształcenie rozwijała na Sheffield Hallam University w Wielkiej Brytanii oraz Universidad Veracruzana de Jalapa w Meksyku.

 

Jagiełło w swojej twórczości skupia się na analizie i połączeniu wewnętrznego krajobrazu jednostki z krajobrazem zewnętrznym. Jej dzieła, będące połączeniem wyobraźni, natury i kondycji ludzkiej, badają zależności między psychologią, antropologią i biologią. W tym kontekście często prowokuje, dokumentując codzienne jednak niezwykłe sytuacje, również we współpracy z innymi artystami. Jej prace, łączące fotografię, wideo, rysunek, rzeźbę, żywą materię oraz znalezione przedmioty podkreślają kluczową rolę wyobraźni w konstruowaniu wiedzy jak również względności tej samej wiedzy.

 

Artystka wystawiała swoje prace w Galerii Narodowej Zachęta w Warszawie, Polska; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa, Polska; Muzeum Uniwersytetu w Alicante, Hiszpania; SEA, Centrum Sztuki Zamku Santa Bárbara, Alicante, Hiszpania; Galeria pazYcomedias, Walencja, Hiszpania; Galeria Joan Guaita, Palma de Mallorca, Hiszpania; Galeria AP, Jalapa, Meksyk, między innymi. Uczestniczyła również w wystawach zbiorowych w Muzeum Sztuki Współczesnej CAPC w Bordeaux, Francja; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie; IVAM – Institut Valencià d’Art Modern w Walencji, Hiszpania; Galeria Aural w Alicante, Hiszpania; Galeria Change and Partner w Rzymie, Włochy; Fundacja Francis Naranjo w Las Palmas de Gran Canaria, Hiszpania.