Nicolas Grospierre
Nicolas Grospierre (ur. 1975) – urodzony w Genewie, wykształcony w Paryżu i Londynie, w Polsce mieszka od 1999 roku. Jako fotografik słynie z technicznie perfekcyjnego dokumentowania rzeczywistości. Początkowo portretował wybrane społeczności (warszawski Kamionek, krakowskie Podgórze), znany jest jednak głównie z fotografii architektury, przeważnie modernistycznej, traktowanej jako relikt pamięci o niedawnej przeszłości. Jego prace dokumentalne często podejmują wątek pamięci zbiorowej. Z kolei w swoich konceptualnych dziełach artysta buduje sytuację gry prowadzonej z widzem, do której wciąga go za pomocą atrakcyjnych, wręcz zmysłowych obrazów oraz instalacji.
Grospierre interesuje się naturalną materią, skałami i ich przekrojami, konstruuje też rzeźbiarskie obiekty ze szkła, przez które można oglądać zwielokrotnione fotografie jak w kalejdoskopie. Obecnie zajmuje się heliografią – wymyśloną w latach 20. XIX wieku techniką prowadzącą do wynalezienia fotografii – i tworzy niepowtarzalne, niemożliwe do powielenia obrazy, wykorzystując światło słoneczne padające bezpośrednio na podłoże, w tym wypadku na aksamit. Publikuje swoje fotografie od 2005 roku, m.in. w albumach Modern Forms: An Expanded Subjective Atlas of 20th-Century Architecture (2016) i Modern Spaces: A Subjective Atlas of 20th-Century Interiors (2018).
Artysta został nagrodzony Złotym Lwem na 11. Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku (razem z Kobasem Laksą). Ma na koncie dziesiątki wystaw w Polsce i na świecie, m.in. w Muzeum Ziemi w Warszawie (2022), Fundacji Le Corbusiera w Paryżu (2021), Instytucie Fotografii Fort w Warszawie (2019), Architekturgalerie München im Bunker w Monachium (2018), Centro de Arte Alcobendas w Madrycie (2017), Galerii Alarcón Criado w Sewilli (2017), Architectural Association w Londynie, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie (2013), Bunkrze Sztuki w Krakowie (2012), Graham Foundation w Chicago (2011).