Katarzyna Krakowiak (ur. 1980) – bardzo wcześnie zaznaczyła swoją odrębność na polu sztuki; tworząc rzeźby, performance’y, obiekty, wieloskładnikowe kompozycje, koncentruje się przede wszystkim na instalacjach dźwiękowych, które badają języki używane do opisu architektury. Za taki właśnie projekt „mówiących ścian” otrzymała wyróżnienie na Biennale Architektury w Wenecji (2012). Zajmują ją także akcje zaangażowane społecznie, do udziału w swoich przedsięwzięciach włącza szerokie gremia – jak w przypadku rzeźby dźwiękowej do Pawilonu Miesa van der Rohe w Barcelonie (2020), do której nagrała głosy z całego świata. Angażuje też zawodowych śpiewaków, wykonujących trudne do wyemitowania głosem dźwięki owadów (Galerie Nationale du Jeu de Paume w Paryżu, 2022) czy odgłosy sprzątania (Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie, marzec 2024). Każdy jej projekt osadzony jest w kontekście społecznym i poprzedzony badaniami nad sposobem funkcjonowania budynku, w którym pracuje. Artystka od niedawna uczestniczy w projektowaniu scenografii, współpracuje również przy wystroju ekskluzywnych wnętrz i sięga po nowe materiały, np. szkło, by rozwinąć wachlarz środków wyrazu. Ostatnio poznaje elementy kultury japońskiej, takie jak: ikebana, jedwab i origami, a jednocześnie bada możliwość zastosowania ich zasad w praktykach wziętych ze świata mody, jak w przypadku projektowanych przez Chanel plisowanych spódnic, tworząc samodzielne i oryginalne dzieła z usztywnionego jedwabiu. Ich wystawa planowana jest na jesień 2024 roku w Tokio.